ប្រវត្តិសាស្រ្តពិភពលោក

Episódios Disponíveis

5 de 23

រកឃើញភពក្រៅប្រព័ន្ធព្រះអាទិត្យពីរដែលមានធាតុផ្សំជាទឹកស្ទើរសុទ្ធសាធ
កាលពីពេលកន្លងមក យើងធ្លាប់ស្គាល់តែភពពីរប្រភេទតែប៉ុណ្ណោះ គឺភពសិលា និងភពឧស្ម័ន។ កាលពីពេលថ្មីៗនេះ អ្នកវិទ្យាសាស្ត្របានរកឃើញភពប្រភេទថ្មីមួយទៀត ស្ថិតនៅក្រៅប្រព័ន្ធព្រះអាទិត្យ គឺភពទឹក (ភពដែលមានធាតុផ្សំភាគច្រើនលើសលុបជាទឹក)។ ភពប្រភេទថ្មីនេះ ត្រូវបានគេរកឃើញនៅក្នុងប្រព័ន្ធផ្កាយ ឈ្មោះ Kepler-138។ ភពទឹកដ៏ចម្លែកនេះស្ថិតនៅចម្ងាយ ២១៨ឆ្នាំពន្លឺពីភពផែនដី ក្នុងប្រព័ន្ធផ្កាយ ឈ្មោះ Kepler-138 ហើយភព នៅក្នុងប្រព័ន្ធផ្កាយនេះ ត្រូវបានរកឃើញជាលើកដំបូង ដោយតេឡេស្កុបអវកាសកេព្ល័រ (Kepler Space Telescope) កាលពីឆ្នាំ២០១៤កន្លងទៅ។ មានទីតាំងស្ថិតនៅក្នុងបណ្តុំផ្កាយឈ្មោះ Lyra ផ្កាយ Kepler-138 គឺជាប្រភេទ “កូនផ្កាយក្រហម” ឬជាភាសាអង់គ្លេសថា « Red Dwarf » ឬ « M-Dwarf »។ ជាប្រភេទផ្កាយដែលមានម៉ាស់ស្រាល ពោលគឺ មានម៉ាស់ត្រឹមតែប្រមាណជាពាក់កណ្តាលប៉ុណ្ណោះនៃម៉ាស់របស់ព្រះអាទិត្យ ចំណែកសីតុណ្ហភាពនៅលើផ្ទៃខាងលើរបស់ផ្កាយវិញក៏មានទាបជាងព្រះអាទិត្យយ៉ាងឆ្ងាយផងដែរ គឺត្រឹមប្រមាណជិត ៤ពាន់អង្សារប៉ុណ្ណោះ ធៀបនឹងព្រះអាទិត្យ ដែលមានរហូតដល់ទៅជិត ៦ពាន់អង្សារ។ កាលពីឆ្នាំ២០១៤ តាមរយៈតេឡេស្កុបអវកាសគេព្ល័រ គេបានរកឃើញថា នៅជុំវិញផ្កាយ Kepler-138 មានភពចំនួន ៣។ ទីមួយ គឺភពដែលស្ថិតនៅប៉ែកខាងក្នុងគេបង្អស់ ឈ្មោះថា Kepler-138b ជាប្រភេទភពសិលាដូចជាភពផែនដីយើងនេះដែរ ក៏ប៉ុន្តែ មានម៉ាស់ត្រឹមប្រហាក់ប្រហែលនឹងម៉ាស់របស់ភពអង្គារ។ ចំណែកភពទីពីរ និងទីបី គឺ Kepler-138c និង Kepler-138d ដែលជាប្រភេទភពដ៏ចម្លែកខុសគេ ខុសពីអ្វីដែលគេធ្លាប់ឃើញមានកាលពីពេលកន្លងមក ដោយតាមរយៈការសិក្សាលម្អិតទៅលើទិន្នន័យប្រមូលបានដោយតេឡេស្កុបអវកាសហឺបល (Hubble) និងតេឡេស្កុបអវកាសស្ពីតស័រ (Spitzer) អ្នកវិទ្យាសាស្រ្តបានរកឃើញថា ភពទាំងពីរនេះ គឺជាប្រភេទភពដែលផ្សំឡើងដោយទឹក។ នៅលើភព Kepler-138c និង Kepler-138d ថ្វីដ្បិតតែស្នូលខាងក្នុងគឺជាសិលា ក៏ប៉ុន្តែ ផ្ទៃខាងលើត្រូវហ៊ុំព័ទ្ធទៅដោយទឹក ដែលមានជម្រៅគិតជាមធ្យមរហូតដល់ទៅ ២ពាន់គីឡូម៉ែត្រ ពោលគឺ ជ្រៅជាងទឹកសមុទ្រនៅលើភពផែនដីយើងនេះរហូតដល់ទៅ៥០០ដងឯណោះ។ ហើយគិតជាសរុប បរិមាណទឹកសរុបនៅលើភពនីមួយៗ គឺមានយ៉ាងតិចរហូតដល់ទៅ ៥០% ឯណោះ នៃទំហំសរុបរបស់ភព។ ទោះជាយ៉ាងណា អ្នកវិទ្យាសាស្រ្តមិនរំពឹងថា Kepler-138c និង Kepler-138d នេះមានទឹកសមុទ្រនៅផ្ទៃផ្នែកខាងលើ ដូចនៅលើភពផែនដីរបស់យើងនោះទេ។ ដោយសារតែភពទាំងពីរនេះស្ថិតនៅក្រៅតំបន់អំណោយផលដល់ជីវិត (Habitable Zone) គឺនៅកៀកខ្លាំងពេកទៅនឹងផ្កាយ ដូច្នេះ វាត្រូវមានសីតុណ្ហភាពខ្ពស់ដល់កម្រិតមួយ ដែលធ្វើឲ្យទឹកត្រូវហួត ក្លាយទៅជាចំហាយទឹកយ៉ាងក្រាសឃ្មឹកនៅស្រទាប់ខាងលើ ហើយទាល់តែចុះជ្រៅទៅស្រទាប់ខាងក្នុង ទៅដល់កន្លែងដែលមានសម្ពាធខ្ពស់ ទើបអាចមានទឹកនៅក្នុងសភាពរាវបាន។ ក្រៅពីការរកឃើញថា ភព Kepler-138c និង Kepler-138d ជាភពដែលផ្សំឡើងដោយទឹក ទិន្នន័យពីតេឡេស្កុបហឺបល និងស្ពីតស័រក៏បង្ហាញឲ្យឃើញផងដែរថា នៅក្នុងប្រព័ន្ធផ្កាយ Kepler-138 នេះ មានភពទីបួនមួយទៀត ដែលគេឲ្យឈ្មោះថា Kepler-138e។ Kepler-138e ដែលមានម៉ាស់ត្រឹមប្រមាណជាពាក់កណ្តាលផែនដី មានគន្លងស្ថិតនៅខាងក្រៅគេបង្អស់ ដោយត្រូវធ្វើដំណើរមួយជុំផ្កាយក្នុងរយៈពេល ៣៨ថ្ងៃ ពោលគឺ យូរជាងគេបើធៀបនឹងភព៣ផ្សេងទៀត គឺ Kepler-138d ធ្វើដំណើរមួយជុំផ្កាយក្នុងរយៈពេល ២៣ថ្ងៃ, Kepler-138c ១៤ថ្ងៃ ហើយ Kepler-138b អាចធ្វើដំណើរបានមួយជុំផ្កាយ ដោយចំណាយពេលត្រឹមតែ១០ថ្ងៃប៉ុណ្ណោះ។ គិតមកត្រឹមពេលនេះ អ្នកវិទ្យាសាស្រ្តបានសន្និដ្ឋានថា ភព Kepler-138e នេះ មានគន្លងស្ថិតនៅក្នុងតំបន់អំណោយផលដល់ជីវិត ឬ Habitable Zone ក៏ប៉ុន្តែ ដោយសារតែការសិក្សាកំពុងស្ថិតនៅក្នុងដំណាក់កាលបឋមនៅឡើយ ដូច្នេះ គេនៅមិនទាន់អាចកំណត់បានច្បាស់លាស់នៅឡើយទេថា តើ Kepler-138e មានស្រទាប់បរិយាកាស ឬក៏មានទឹកនៅលើផ្ទៃដីដែរឬក៏យ៉ាងណា៕
1/23/2023
8:35
រកឃើញភពក្រៅប្រព័ន្ធព្រះអាទិត្យស្រដៀងភពផែនដីទីពីរនៅក្នុងប្រព័ន្ធផ្កាយតែមួយ
កាលពីថ្ងៃទី១០មករា២០២៣ អ្នកវិទ្យាសាស្រ្តរបស់ទីភ្នាក់ងារណាសាបានប្រកាសឲ្យដឹងថា គេបានរកឃើញភពស្រដៀងនឹងភពផែនដីមួយទៀត ស្ថិតនៅក្នុងតំបន់អំណោយផលដល់ជីវិត (Habitable Zone) នៅក្នុងប្រព័ន្ធផ្កាយតែមួយ ដែលគេធ្លាប់បានរកឃើញភពស្រដៀងផែនដីមួយរួចហើយ កាលពីពេលកន្លងទៅ គឺប្រព័ន្ធផ្កាយ ដែលគេឲ្យឈ្មោះថា TOI 700 ស្ថិតនៅចម្ងាយប្រមាណជា ១០០ឆ្នាំពន្លឺពីផែនដី។ កាលពីឆ្នាំ២០២០កន្លងទៅ ការសង្កេតដោយប្រើតេឡេស្កុបអវកាសរបស់ណាសា គឺតេឡេស្កុប TESS (Transiting Exoplanet Survey Satellite) គេបានរកឃើញភពចំនួន ៣ នៅក្នុងប្រព័ន្ធផ្កាយ TOI 700 គឺភព TOI 700b, c និង d ។ ក៏ប៉ុន្តែ ក្រោយមកទៀត នៅក្នុងការសង្កេតបន្ថែមជាលើកទីពីរ ដោយតេឡេស្កុប TESS ដដែលនេះ គេបានរកឃើញភពមួយបន្ថែមទៀត គឺ TOI 700e។ នៅក្នុងចំណោមភពទាំង៣ ដែលគេបានរកឃើញ កាលពីឆ្នាំ២០២០, TOI 700b មានគន្លងនៅខាងក្នុងគេបង្អស់ គឺជាប្រភេទភពសិលា មានម៉ាស់ស្រាលជាងភពផែនដីបន្តិច ហើយធ្វើដំណើរមួយជុំផ្កាយដោយប្រើរយៈពេល ១០ថ្ងៃ។ ក្នុងគន្លងបន្ទាប់មកទៀត គឺ TOI 700c ជាប្រភេទភពឧស្ម័នស្រដៀងនឹងភពណិបទូន មានម៉ាស់ធ្ងន់ជាងផែនដីប្រហែលជា ២ដងកន្លះ ហើយធ្វើដំណើរមួយជុំផ្កាយដោយប្រើរយៈពេល ១៦ថ្ងៃ។ ចំណែកនៅប៉ែកខាងក្រៅគេបង្អស់ គឺភព TOI 700d ដែលធ្វើដំណើរមួយជុំផ្កាយ ដោយប្រើរយៈពេល ៣៧ថ្ងៃ គឺជាភពដែលគេចាប់អារម្មណ៍ខ្លាំងជាងគេ ដោយសារតែវាជាប្រភេទភពសិលា មានម៉ាស់ប្រហាក់ប្រហែលនឹងភពផែន ហើយស្ថិតនៅក្នុងតំបន់ដែលមានអំណោយផលដល់ជីវិត ពោលគឺ ជាតំបន់ដែលមានសីតុណ្ហភាពមិនក្តៅពេក ហើយក៏មិនត្រជាក់ពេក គឺសីតុណ្ហភាពល្មមអាចឲ្យទឹកស្ថិតនៅក្នុងសភាពរាវនៅលើផ្ទៃដីបាន ដែលជាលក្ខខណ្ឌចាំបាច់បំផុតមួយ សម្រាប់ការរីកលូតលាស់នៃជីវិត។ ភពទីបួន ដែលគេទើបនឹងរកឃើញ កាលពីខែមករាឆ្នាំ២០២៣នេះ គឺ TOI 700e ជាប្រភេទភពសិលា មានម៉ាស់ប្រហាក់ប្រហែលនឹងភពផែនដី គឺប្រហែល ៩៥% នៃម៉ាស់ផែនដី ហើយធ្វើដំណើរមួយជុំផ្កាយ ដោយប្រើពេល ២៨ថ្ងៃ ដែលមានន័យថា វាមានគន្លងស្ថិតនៅចន្លោះភព c និង d ពោលគឺ ខាងក្រៅ TOI 700c ក៏ប៉ុន្តែ ខាងក្នុង TOI 700d។ គួរបញ្ជាក់ថា គិតរហូតមកទល់នឹងពេលនេះ ភពក្រៅប្រព័ន្ធព្រះអាទិត្យ ដែលអ្នកវិទ្យាសាស្រ្តបានរកឃើញ ភាគច្រើនលើសលុប គឺជាភពឧស្ម័ន ស្រដៀងទៅនឹងភពទាំង ៤ នៅប៉ែកខាងក្រៅប្រព័ន្ធព្រះអាទិត្យរបស់យើង ដោយសារតែភពប្រភេទនេះមានទំហំធំសម្បើមៗ ងាយនឹងឲ្យតេឡេស្កុបអាចឆ្លុះមើលឃើញ។ ចំណែកភពសិលាតូចៗ ទំហំប្រហាក់ប្រហែលនឹងផែនដីវិញ ពិបាកនឹងឆ្លុះមើលឃើញ។ ដូច្នេះហើយបានជាគិតមកទល់នឹងពេលនេះ នៅក្នុងចំណោមភពក្រៅប្រព័ន្ធព្រះអាទិត្យដែលគេបានរកឃើញ មានតិចតួចណាស់ដែលជាប្រភេទភពសិលាស្រដៀងនឹងផែនដី ហើយមានរឹតតែតិចតួចទៅទៀត ភពស្រដៀងផែនដី ដែលស្ថិតនៅក្នុងតំបន់អំណោយផលដល់ជីវិត។ ភពក្រៅប្រព័ន្ធព្រះអាទិត្យ ក្នុងតំបន់អំណោយផលដល់ជីវិតទាំងនេះហើយ ដែលនឹងជាគោលដៅចម្បង សម្រាប់ការសិក្សាលម្អិត ដោយតេឡេស្កុបអវកាសទំនើបថ្មី គឺតេឡេស្កុបអវកាសជេមស៍វេប ដែលជាតេឡេស្កុបមានសមត្ថភាពកំណត់យ៉ាងលម្អិត អំពីធាតុផ្សំគីមី នៅក្នុងស្រទាប់បរិយាកាសលើភពក្រៅប្រព័ន្ធព្រះអាទិត្យ។ ធាតុផ្សំគីមី ក្នុងស្រទាប់បរិយាកាស ដែលអាចជាតម្រុយ អំពីវត្តមាននៃជីវិតក្រៅភព៕
1/14/2023
7:27
Orion Nebula៖ ទីចាប់កំណើតផ្កាយដ៏ធំនិងដែលនៅជិតផែនដីបំផុត
Orion Nebula ដែលមានទីតាំងស្ថិតនៅក្នុងផ្កាយយាមនង្គ័ល គឺជាណេប៊ុយឡាដែលយើងអាចមើលឃើញដោយភ្នែកទទេ ដោយមិនត្រូវការតេឡេស្កុប។ រូបភាពដែលថតបានដោយតេឡេស្កុបអវកាសហឺបល (Hubble Space Telescope) និងជេមស៍វេប (James Webb Space Telescope) បង្ហាញឲ្យឃើញពីផ្កាយរាប់ពាន់ដួង ដែលទើបនឹងចាប់កំណើតឡើង នៅក្នុង Orion Nebula ដែលជាបណ្តុំធូលី និងឧស្ម័ន មានមុខកាត់ប្រមាណជា ៣០ឆ្នាំពន្លឺ។ ស្ថិតនៅចម្ងាយ ១៣៥០០ឆ្នាំពន្លឺ ហើយមានមុខកាត់រហូតដល់ទៅប្រមាណជា ៣០ឆ្នាំពន្លឺ Orion Nebula គឺជាទីចាប់កំណើតផ្កាយដ៏ធំ និងដែលនៅជិតផែនដីយើងបំផុត ហើយក៏ជាណេប៊ុយឡាដ៏ភ្លឺមួយផងដែរ ដែលអាចឲ្យយើងអាចមើលឃើញដោយភ្នែកទទេបានយ៉ាងងាយ ហើយបើមើលតាមរយៈតេឡេស្កុប (ទោះជាត្រឹមជាតេឡេស្កុបធុនតូចមួយ) ក៏អាចឲ្យយើងមើលឃើញយ៉ាងច្បាស់ ជាពន្លឺភ្លឺដាសក្នុងទម្រង់ជាណេប៊ុយឡា។ រូបភាពថតដោយតេឡេស្កុបអវកាសហឺបល នៅឆ្នាំ២០០៦ បង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ និងយ៉ាងលម្អិត អំពីទម្រង់ និងរចនាសម្ព័ន្ធ ព្រមទាំងសារធាតុគីមី ដែលជាធាតុផ្សំចម្បងៗ នៅក្នុងបណ្តុំធូលី និងឧស្ម័នរបស់ Orion Nebula ដោយនៅក្នុងរូបភាពនេះ ពណ៌លឿងទំ គឺសារធាតុអ៊ីដ្រូសែន, ពណ៌បៃតង គឺអុកស៊ីសែន ចំណែកពណ៌ស្វាយ គឺស៊ុលផួរ។ រូបភាពនេះក៏បានបង្ហាញផងដែរ អំពីវត្តមានផ្កាយ ដែលមានរហូតដល់ទៅប្រមាណជា ៣ពាន់ដួង ដែលបានចាប់កំណើតឡើង នៅក្នុង Orion Nebula ដោយនៅក្នុងចំណោមនោះ ត្រង់កន្លែងដែលមានពន្លឺភ្លឺខ្លាំងជាងគេ នៅចំកណ្តាល Orion Nebula មានផ្កាយដ៏ភ្លឺចំនួន ៤ដួង ដែលសុទ្ធសឹងជាផ្កាយ ធំៗ មានម៉ាស់ ក្នុងចន្លោះពី ១៥ដង ទៅ ៣០ដង នៃម៉ាស់ព្រះអាទិត្យរបស់យើង ហើយសុទ្ធសឹងជាផ្កាយដែលទើបនឹងចាប់កំណើតថ្មីៗ មានអាយុត្រឹមប្រមាណជា ២លានឆ្នាំតែប៉ុណ្ណោះ។ ជាការប្រៀបធៀប ព្រះអាទិត្យ ដែលជាផ្កាយស្ថិតនៅចំកណ្តាលប្រព័ន្ធព្រះអាទិត្យរបស់យើងនេះ មានអាយុរហូតដល់ទៅ ៤ពាន់៥រយលានឆ្នាំឯណោះ។ បន្ថែមពីលើរូបភាពថតដោយតេឡេស្កុបហឺបល រូបថតដោយតេឡេស្កុបអវកាសកាន់តែទំនើបមួយទៀត គឺតេឡេស្កុបជេមស៍វេប ថតនៅឆ្នាំ២០២២ បង្ហាញកាន់តែច្បាស់ អំពីផ្កាយមួយចំនួនផ្សេងទៀត ដែលគេមិនអាចមើលឃើញ នៅក្នុងរូបភាពហឺបល ដោយភាគច្រើន គឺជាផ្កាយ ដែលទើបនឹងចាប់កំណើតថ្មីៗ។ សម្រាប់អ្នកវិទ្យាសាស្រ្ត ការសង្កេត និងសិក្សាលម្អិតទៅលើ Orion Nebula នេះ វាមានសារៈសំខាន់បំផុត ពីព្រោះថា វាអាចឲ្យយើងយល់បានកាន់តែច្បាស់ អំពីយន្តការនៃការចាប់កំណើតរបស់ផ្កាយ... ការចាប់កំណើតរបស់ផ្កាយនីមួយៗដាច់ពីគ្នា ក៏ដូចជាការចាប់កំណើតផ្កាយជាក្រុម ឬហៅថា “ក្លាស្ទ័រ” (Cluster) ហើយជាពិសេស អាចយល់បានកាន់តែច្បាស់ អំពីអ្វីដែលកើតឡើង ចំពោះព្រះអាទិត្យ និងប្រព័ន្ធព្រះអាទិត្យរបស់យើង នៅពេលចាប់កំណើតឡើង កាលពី ៤ពាន់៥រយលានឆ្នាំមុន៕
1/6/2023
6:19
Crab Nebula៖ ណេប៊ុយឡាដែលបន្សល់ទុកពីស៊ូពើណូវ៉ា កត់ត្រាទុកដោយតារាវិទូចិន កាលពីឆ្នាំ១០៥៤
កាលពីឆ្នាំ១០៥៤ តារាវិទូចិនបានសង្កេតឃើញផ្កាយដ៏ចម្លែកមួយដួង ដែលគេមិនធ្លាប់ឃើញពីមុនសោះ ស្រាប់តែលេចមុខឡើង នៅក្នុងផ្កាយគោ (Taurus) ហើយមានពន្លឺភ្លឺខ្លាំង ដែលអាចឲ្យគេមើលឃើញសូម្បីតែនៅពេលថ្ងៃ។ បច្ចុប្បន្ននេះ អ្នកវិទ្យាសាស្រ្តស្រាវជ្រាវដឹងបានថា អ្វីដែលតារាវិទូចិនសង្កេតឃើញ និងកត់ត្រាទុកនៅឆ្នាំ១០៥៤នោះ គឺជាបាតុភូតស៊ូពើណូវ៉ា ដែលបច្ចុប្បន្នបន្សល់ទុកនូវណេប៊ុយឡាឈ្មោះ "Crab Nebula" ដែលមានមុខកាត់រហូតដល់ទៅ ១០ឆ្នាំពន្លឺ។ នៅពេលដែលផ្កាយមួយអស់ជីវិតហើយត្រូវផ្ទុះទៅជាស៊ូពើណូវ៉ា សារធាតុដែលនៅស្រទាប់ខាងក្រៅរបស់ផ្កាយ ត្រូវសាយភាយចេញទៅក្នុងទីអវកាស ហើយបង្កើតបានជាបណ្តុំធូលី និងឧស្ម័ន ដែលមានរាងដូចជាពពក ហើយដែលគេឲ្យឈ្មោះថា « Nebula »។ នៅក្នុងចំណោម Nebula អស់ទាំងនេះ មាន Nebula មួយ ដែលគេស្គាល់ជាទូទៅច្រើនជាងគេ គឺ Crab Nebula។ Crab Nebula ដែលមានឈ្មោះផ្លូវការថា « Messier-1 » ឬហៅដោយខ្លីថា « M1 » មានទីតាំងស្ថិតនៅក្នុងផ្កាយគោ (Taurus) និយាយឲ្យចំ គឺស្ថិតនៅក្បែរខាងចុងស្នែងមួយ ក្នុងចំណោមស្នែងគោទាំងពីរ ហើយនៅមិនឆ្ងាយប៉ុន្មានពីផ្កាយ Aldebaran ដែលជាផ្កាយដ៏ភ្លឺ ពណ៌ក្រហម ស្ថិតនៅចំភ្នែកគោ។ គិតមកទល់នឹងឆ្នាំ២០២២នេះ រូបភាពយ៉ាងច្បាស់ និងយ៉ាងលម្អិតបំផុតរបស់ Crab Nebula គឺរូបភាពដែលថតដោយតេឡេស្កុបហឺបល នៅក្នុងចន្លោះពីឆ្នាំ១៩៩៩ ដល់ឆ្នាំ២០០០ ដោយនៅក្នុងរូបភាពនេះ គេអាចសង្កេតឃើញយ៉ាងច្បាស់នូវសារធាតុ ដែលបំភាយចេញពីផ្កាយក្នុងបាតុភូតស៊ូពើណូវ៉ា ដោយពណ៌នីមួយៗនៅក្នុងរូបភាពនេះ កំណត់អំពីសារធាតុផ្សេងៗគ្នា ក្នុងនោះ សារធាតុដែលប្រមូលផ្តុំគ្នាចេញរូបរាងដូចជាសសៃប្រទាក់ក្រឡាគ្នាពណ៌លឿងទំ គឺភាគច្រើនជាអ៊ីដ្រូសែន, ពណ៌បៃតង់ គឺស៊ុលផួរ ចំណែកពណ៌ខៀវ និងពណ៌ក្រហមដែលនៅជាយខាងក្រៅ គឺអុកស៊ីសែន។ នៅក្នុងរូបភាពផ្សេងទៀត តេឡេស្កុបហឺបលក៏បានឆ្លុះឃើញផងដែរអំពីចលនារបស់ Pulsar ដែលចេញពីផ្កាយណឺត្រុង នៅចំកណ្តាល Crab Nebula។ ផ្កាយណឺត្រុង ដែលបន្សល់ទុកពីស្នូលរបស់ផ្កាយដើម ក្រោយផ្ទុះទៅជាស៊ូពើណូវ៉ា... ជាផ្កាយដែលផ្សំឡើងដោយណឺត្រុងសុទ្ធសាធ ដោយមានទំហំតូចត្រឹមប្រហែលនឹងទីក្រុងមួយតែប៉ុណ្ណោះ ក៏ប៉ុន្តែ មានម៉ាស់ស្មើនឹងព្រះអាទិត្យរបស់យើង ហើយមានចលនាវិលជុំវិញខ្លួនឯងយ៉ាងលឿន រហូតដល់ទៅប្រមាណជា ៣០ជុំឯណោះ ក្នុងមួយវិនាទី។ Crab Nebula នេះ គឺជាអ្វីដែលបន្សល់ទុកពីបាតុភូតស៊ូពើណូវ៉ា ដែលយើងសង្កេតឃើញ កាលពីជិត១០០០ឆ្នាំមុន ក៏ប៉ុន្តែ តាមការពិតទៅការផ្ទុះស៊ូពើណូវ៉ានេះ បានកើតឡើងតាំងពី ៧៥០០ឆ្នាំមុនមកម៉្លេះ។ ដោយសារតែ Crab Nebula នេះ ស្ថិតនៅចម្ងាយរហូតដល់ទៅ ៦៥០០ឆ្នាំពន្លឺពីភពផែនដី ដូច្នេះ ចាប់ពីពេលផ្ទុះទៅជាស៊ូពើណូវ៉ា ពន្លឺស៊ូពើណូវ៉ានេះត្រូវចំណាយពេល ៦៥០០ឆ្នាំ ទើបអាចធ្វើដំណើរមកដល់ផែនដី ហើយអាចឲ្យតារាវិទូចិនអាចសង្កេតឃើញបាន កាលពីជិត១០០០ឆ្នាំមុន៕
12/17/2022
7:29
តើផែនដីអាចរងផលប៉ះពាល់អ្វីខ្លះពេលផ្កាយបេតែលជូសផ្ទុះជាស៊ូពើណូវ៉ា?
បេតែលជូសមានម៉ាស់ធំជាងព្រះអាទិត្យរបស់យើង ប្រហែលពី ១០ដង ទៅ ១៥ដង ហើយបើទោះជាវាទើបនឹងមានអាយុត្រឹមប្រមាណជា ១០លានឆ្នាំ ក៏ប៉ុន្តែ បេតែលជូសកំពុងស្ថិតក្នុងដំណាក់កាលចុងក្រោយនៃជីវិត ដែលអាចនឹងត្រូវផ្ទុះទៅជាស៊ូពើណូវ៉ាបានគ្រប់ពេលទាំងអស់។ នៅពេលដែលផ្កាយបេតែលជូសត្រូវផ្ទុះទៅជាស៊ូពើណូវ៉ា តើភពផែនដីអាចនឹងត្រូវរងនូវផលប៉ះពាល់អ្វីខ្លះ? នៅក្នុងចក្រវាលរបស់យើងនេះ ក្រៅពីបន្ទុះប៊ីកប៊ែង និងបន្ទុះកាំរស្មីហ្កាម៉ា ដែលគេហៅជាភាសាអង់គ្លេសថា Gama-ray burst, ស៊ូពើណូវ៉ា គឺជាការផ្ទុះដ៏ខ្លាំងបំផុតមួយ គឺខ្លាំងជាងគ្រប់អ្វីៗផ្សេងទៀតទាំងអស់ ដែលមនុស្សយើងធ្លាប់ស្គាល់។ នៅពេលដែលផ្កាយមួយផ្ទុះទៅជាស៊ូពើណូវ៉ា វាបញ្ចេញពន្លឺភ្លឺខ្លាំងជាងកាឡាក់ស៊ីមួយទាំងមូលទៅទៀត ហើយកម្លាំងផ្ទុះរបស់វាអាចធ្វើឲ្យសារធាតុដែលនៅស្រទាប់ខាងក្រៅរបស់ផ្កាយ ត្រូវសាយភាយចេញទៅក្រៅ កាត់តាមលម្ហអវកាស ក្នុងល្បឿនរហូតដល់ទៅប្រមាណពី ១ម៉ឺន៥ពាន់ ទៅ ៤ម៉ឺនគីឡូម៉ែត្រក្នុងមួយវិនាទី ពោលគឺ រហូតដល់ទៅជាង ១០%ឯណោះ នៃល្បឿនរបស់ពន្លឺ។ គិតមកទល់នឹងសព្វថ្ងៃនេះ អ្នកវិទ្យាសាស្រ្តបានប៉ាន់ស្មានថា ស៊ូពើណូវ៉ាដែលកើតឡើង នៅក្នុងចម្ងាយត្រឹមប្រមាណជា ៥០ឆ្នាំពន្លឺពីយើង វាអាចនឹងធ្វើឲ្យស្រទាប់បរិយាកាសជុំវិញភពផែនដីរបស់យើងនេះត្រូវបាត់បង់ទាំងស្រុង ហើយជីវិតរបស់មនុស្សយើង ក៏ដូចជាគ្រប់ភារៈរស់ផ្សេងទៀត នៅលើភពផែនដីរបស់យើងនេះ អាចនឹងត្រូវស្លាប់ផុតពូជទាំងអស់។ ការសិក្សាខ្លះបង្ហាញថា ផលប៉ះពាល់ដល់ជីវិត ដោយសារបាតុភូតស៊ូពើណូវ៉ា អាចកើតឡើងរហូតដល់ទៅចម្ងាយប្រមាណជា ១៥០ឆ្នាំពន្លឺឯណោះ។ ទោះជាយ៉ាងណា ផ្កាយបេតែលជូសស្ថិតនៅចម្ងាយរហូតដល់ទៅប្រមាណជា ៦៥០ឆ្នាំ ទៅ ៧០០ឆ្នាំពន្លឺឯណោះពីភពផែនដីរបស់យើង។ ដូច្នេះ នៅពេលដែលបេតែលជូសផ្ទុះទៅជាស៊ូពើណូវ៉ា វានឹងមិនបង្កគ្រោះថ្នាក់ដល់អាយុជីវិតលើភពផែនដីរបស់យើងនោះទេ។ ក៏ប៉ុន្តែ គេរំពឹងថា វានឹងបង្កើតជាទស្សនីយភាពដ៏អស្ចារ្យមួយ នៅលើផ្ទៃមេឃ ពីព្រោះថា នៅពេលដែលបេតែលជូសផ្ទុះជាស៊ូពើណូវ៉ា វានឹងជះពន្លឺដ៏ខ្លាំង ដែលយើងអាចមើលឃើញសូម្បីតែនៅពេលថ្ងៃ ចំណែកនៅពេលយប់វិញ ពន្លឺស៊ូពើណូវ៉ានេះនឹងត្រូវកើនឡើងបន្តិចម្តងៗ រហូតអាចនឹងត្រូវភ្លឺប្រហាក់ប្រហែលនឹងព្រះចន្ទពេញវង់ ដោយវានឹងភ្លឺក្នុងរយៈពេលរហូតដល់ទៅរាប់ខែឯណោះ មុននឹងត្រូវថមថយពន្លឺទៅវិញបន្តិចម្តងៗ រហូតដល់ពេលមួយ បេតែលជូសនឹងត្រូវបាត់ពីផ្ទៃមេឃរបស់យើងជារៀងរហូត។ អ្នកវិទ្យាសាស្ត្របានព្យាករថា ការផ្ទុះជាស៊ូពើណូវ៉ារបស់បេតែលជូសនេះអាចនឹងកើតឡើង នៅក្នុងរយៈពេលប្រមាណជា ១០ម៉ឺនឆ្នាំទៀត ឬក៏វាអាចកើតឡើងនៅថ្ងៃស្អែក ឬក៏វាអាចកើតឡើងរួចទៅហើយក៏អាចថាបាន គ្រាន់តែយើងមិនទាន់អាចមើលឃើញតែប៉ុណ្ណោះ។ នេះគឺដោយសារតែបេតែលជូសស្ថិតនៅចម្ងាយរហូតដល់ទៅប្រមាណជា ៧០០ឆ្នាំពន្លឺពីយើង ហើយចាប់ពីពេលផ្ទុះជាស៊ូពើណូវ៉ា ពន្លឺចេញពីស៊ូពើណូវ៉ានេះ ត្រូវការពេលរហូតដល់ទៅ ៧០០ឆ្នាំឯណោះ ទើបធ្វើដំណើរមកដល់ផែនដី ហើយអាចឲ្យយើងមើលឃើញវាបាន៕
12/10/2022
8:17